Hoi ik ben Priscilla, alhoewel beter bekend als Pries! 

“Toen in oktober 2016 bij mij borstkanker met uitzaaiing werd geconstateerd, ervoer ik dat niet als een klap, maar als een geschenk. In plaats van angst voelde ik meteen liefde, veel liefde. Ik noemde mijn tumor dan ook al snel ‘mijn boezemvriend’, voor wie ik niet hoefde te vluchten of tegen wie ik niet diende te vechten. Integendeel, de ziekte had zich gemanifesteerd omdat ik wakker wilde worden. En ik werd wakker.

De diagnose werd gesteld toen ik 34 was. Ik vloog als stewardess bij de KLM. Een paar maanden voor ik ziek werd, was ik begonnen aan de opleiding tot holistisch energetisch therapeut – Reiki. Na de diagnose mocht ik niet meer vliegen en kon ik me volledig op deze opleiding storten. Wat ik leerde, paste ik op mijzelf toe.

Onmiddellijk kreeg ik het volste vertrouwen in mijn lijf. Ik begon dat lijf te zien als een instrument dat reageert op mijn staat van bewustzijn. Uit zichzelf kan het lijf niks. Wat ik de komende tijd dan ook op mijn pad zou tegenkomen, ik zou van deze hele weg genieten.

​

Het jaar dat mijn boezemvriend bij mij was, was het mooiste van mijn leven

Dat heb ik gedaan: het jaar dat mijn boezemvriend bij mij was, was het mooiste van mijn leven. Zelfs tijdens de momenten dat ik mij boos en verdrietig voelde, verkeerde ik nog steeds in de bewustzijnsstaat van de liefde, want verdriet en boosheid waren ook signalen die aangaven hoe ik verder moest.

Hoe anders was dit dan vroeger, toen ik zwolg in zelfmedelijden en vastzat in slachtofferschap. Toen zag ik alles negatief. Dit verdriet en deze boosheid waren constructief, waardoor ik vrede had met die momenten en ze ook maar kort duurden. Daarna mocht ik weer intunen op die bewustzijnsstaat die de juiste weg voor mij wist.

Ik begreep dat wanneer ik negatieve emoties meteen uitte, ze op een natuurlijke manier werden losgelaten in het moment. Dat voorkwam energieverlies, zodat ik mijn vrede hervond en ontspande. Zo kon ik de signalen weer oppakken die mij verder hielpen bij mijn genezingsproces.

De jaren daarvoor was ik verleerd negatieve emoties te uiten, onbewust stopte ik ze weg. Ik vond dat ik altijd moest blijven lachen. Dat zorgde er voor dat mijn emoties er explosief konden uitbarsten. ‘Wat heeft zij nou?’ dachten mensen dan. Ik schrok vervolgens zo van mezelf, dat ik snel weer terug kroop in wat ik nu ‘mijn robotstaat van vals optimisme’ noem.

​

Zelfs naar de chemokuren gaan deed ik letterlijk zingend

Het was een bevrijding om mijn gevoelens in het moment te uiten. Met andere woorden, om echt te zijn. Ik leerde daardoor dat negatieve emoties erbij horen en helpend en helend zijn.

Ik kon alles nemen zoals het kwam, zelfs naar de chemokuren gaan deed ik letterlijk zingend. Ik voelde continu de kracht van die immense liefde. Ik heb nog nooit zoveel gelachen en zoveel plezier gehad als in die tijd. Zelfs mijn hoofd kaalscheren vond ik een leuke ervaring en ik was megablij met mijn Sinéad O’Connor-look.

Ineens was ik niet meer bescheiden en bang om niet serieus genomen te worden, want ik zei duidelijk tegen mijn oncologen wat ik wél en níet wilde. Omdat ik zo goed ingetuned was op mezelf en voelde wat ik wel en niet nodig had, heb ik van bepaalde behandelingen afgezien. Voor het eerst in mijn leven sprak ik mij uit zonder angst voor afwijzing.

​

Ik voelde veel liefde voor mijn arts

Daar komt bij, dat ik niet onzeker werd als de arts duidelijk maakte het niet met mijn keuze eens te zijn. Ik voelde dan veel liefde voor mijn arts en voor mijzelf en kon op die manier luisteren naar het advies en de juiste keuze maken. Hierdoor gaf de arts zijn mening op een vriendelijke manier, maar stemde hij ook op een vriendelijke manier met mij in. In dat jaar ontstond er met niemand frictie, terwijl ik nog nooit zoveel voor mijn eigen mening ben uitgekomen als toen.

Bizar, mijn hele leven durfde ik niet goed mijn mening te geven en mijn grenzen aan te geven. Doodsbang was ik voor afwijzing en conflicten. Doodsbang was ik om op mijn eigen gevoel af te gaan, ongeacht wat anderen ervan zouden vinden.

En toen ging het over onbenullige zaken. En nu het zaken van leven en dood betroffen, kon ik zonder pardon en zonder angst zeggen wat ik vond, wat ik wilde, waarin ik in geloofde.

​

Vaak moest ik lachen om de verbaasde blikken

Ik heb vaak gelachen om de verbaasde blikken van mijn artsen als achteraf bleek dat ik de goede keuze had gemaakt. Door mijn vrolijkheid vroeg mijn oncoloog een keer tijdens een controlebezoek: ‘Hoe gaat het met je boezemvriend?’ Ik ben dan ook heel dankbaar voor de artsen en de verpleegkundigen, die mij hebben bijgestaan tijdens mijn traject. Ze hebben mij in mijn waarde gelaten en ze hebben mij serieus genomen. Als ik tegenwoordig langs het ziekenhuis rijd, krijg ik nog altijd een warm gevoel van binnen en glimlach ik automatisch.

Het is bijzonder hoe het universum werkt als je voor liefde kiest en jezelf een kans geeft! Ik kan dan ook uit eigen ervaring zeggen dat de universele wetten echt bestaan. En dat wij absoluut niet dat fysieke lichaam zijn dat wij denken te zijn. Dat is maar 10 procent van de waarheid. De andere 90 procent zijn wij bewustzijnswezens, die een immense kracht hebben om alles via ons bewustzijn te laten manifesteren.

Inmiddels heb ik mijn eigen energetische praktijk geopend. Ik vlieg wel weer, maar sta op het punt mijn baan op te geven, omdat ik echt mijn hartmissie heb gevonden: aan mensen doorgeven wat ik tijdens mijn boezemvriendtraject heb geleerd. Daarom was die tijd voor mij zo zinvol.”